Brief van een verloren kiezer aan een expat

Beste G.

F. Dewinter omschreef deze uitslag erg gretig als een “ruk naar rechts” – half waar, denk ik. Ik denk dat Vlaanderen in de eerste plaats Vlááms heeft gestemd en onder die vlag (no pun intended) gaan veel verschillen schuil, ook racistische, spijtig genoeg.

Ik denk dat mensen minder wakker liggen van de migratieproblematiek vandaag, vandaar de kletsen aan VB. Ik denk dat mensen bang zijn voor hun centen en hun jobs (bankencrisis, Opel …), en een staatshervorming zien als de enige uitweg.

En ik kan ze geen ongelijk geven.

Leterme heeft veel fouten gemaakt, maar de houding van sommige Waalse politici heeft ook niet geholpen. Ik blijf ver weg van alle emoties die rond de Vlaamse beweging hangen, symbooldossiers als BHV en schermutselingen over aanplakborden, I could not care less. Ik ben zeer solidair met de inwoners van Wallonië, en alle nationaliteiten die hier leven; maar als we per regio niet kunnen doen wat nodig is om de werkgelegenheid aan te zwengelen, wordt het alleen maar erger. Jobs blijven de motor van onze welvaart, en daar moet nu werk van worden gemaakt.

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar daarom was ik principieel eigenlijk tevreden met de uitslag. En, hold your horses, ik bedoel dat zuiver pragmatisch – niet ideologisch, als ik dat even kunstmatig mag scheiden. Het signaal van de Vlaamse kiezer is volgens mij, en nu ben ik optimist: staatshervorming, aub, en snel, en doe wat nodig is om onze welvaart enigszins te redden.

Goed uitgevoerd, met respect voor alle partijen, hoeft dat geen asociaal-egoïstisch gegeven te zijn, maar vooral een economische maatregel op lange termijn – en daar zit de catch, natuurlijk, de uitvoering nu. Ik hoop dat alle provocaties en stoerdoenerij wegblijven van tafel, deze keer. Maar ik houd mijn hart vast. Ik zou niet graag Kris Peeters zijn nu. Het koord is veel te dun.

Ik vind het ook erg dat Groen! (die mijn partij was sinds jaren) dat afschildert als bekrompen terugvallen op onszelf, en zegt dat zoiets Europees moet worden aangepakt. Binnen enkele jaren, misschien. Maar voorlopig betekent Europa weinig of niets in tijden van crisis, er werd haast geen enkele gemeenschappelijke maatregel uitgevoerd tegen de bankencrisis. Binnen Opel is het plots ook weer elk land voor zich – buiten het feit dat het zonder euro nog erger was geweest. Wat dan te doen? En alle partijen hier hebben verzwegen hoe erg het vandaag wel met onze economie gesteld is.

SP.A of all people heeft dat sociaal-economische gat niet kunnen vullen, en dat verwijt ik hen. Ik ben zeer ontgoocheld in SP.A (en ook Patrick Janssens), die de bal hebben misgeslagen. Waarop hebben ze zich geprofileerd? Ze hadden meer jobzekerheid voor de gewone mens kunnen bieden zonder een communautair randje eraan, met een gezonde vorm van solidariteit, daar was een opening. En dat hebben ze niet voldoende gedaan.

Ik kan me, weliswaar salonsocialist zijnde, voorstellen dat arbeiders zich ook niet terugvinden in iemand als Genez als boegbeeld. En Tobback ging nog wat stoken. Het is nog steeds de oude garde tegen de nieuwe, zo lijkt het.

Misschien heeft links ook de tijd tegen zich, en hangt de slinger vandaag rechts.

Dat VB de tweede grootste partij van Vlaanderen blijft, wordt alweer onder de mat geschoven en ik blijf het choquerend vinden, het is een gegeven waar we niet omheen kunnen. Daar voel ik me bijzonder slecht bij.

Ik ga akkoord dat iedereen die hier leeft zich gewoon aan de wet moet houden, punt, en dat zou kunnen werken als alle inwoners hier een open geest hadden. Maar ik ben 33 en cynisch genoeg geworden om te zien dat de meeste mensen hier dat niet in zich hebben, niet als het goed gaat, en niet als het slecht gaat. In Nederland is het ook van dat met Wilders.

Dat is zo’n contrast met wat Obama in het Midden-Oosten vertelt. Onze leiders hier zouden de moed moeten hebben om dat verhaal ook te brengen, en de weg te tonen, tegen de negatieve gevoelens van het kiespubliek in.

En daarom zie ik geen enkele partij meer waarin ik me echt terugvind. En ben ik een verloren kiezer.

Als er één voordeel aan de crisis is, is dat mensen hier hebben ingezien dat verlies van jobs niets te maken heeft met migratie. Misschien zijn voor heel wat Vlamingen nu de Walen wel de vuileriken geworden – misschien hebben mensen, en dat is de pessimist in mij, altijd een mindere nodig die ze de schuld kunnen geven voor hun eigen gevoelens van ongeluk en ontevredenheid.

Misschien is dat onze natuur wel, ieder voor zich, en is het daarom zo makkelijk voor politici om die gevoelens aan te wakkeren.

Nu ik het zo bekijk, is CD&V, de winnaar van deze verkiezingen, wel de enige partij die niet radicaal rechts is (maar centrum-rechts, I know), solidair met de zwakkeren blijft en dat uiteindelijk met een staatshervorming weet te combineren. Als de meeste mensen vanuit die filosofie op CD&V stemden, is dat misschien toch nog een lichtpuntje in Vlaanderen.

Zegt de conservatief in mij.

Advertentie